'M. W.' chart: 20 IV-15 VI '74 (9 tyg.), no. 1 4-11 V '74 (2 tyg.); 'Billb.' chart: 6. m.;
inne wersje: Doctor & the Medics featuring Roy Wood (45. m. '86);
no. 47. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus, Stig Anderson] Nazwa tego szwedzko-norweskiego zespołu pochodzi od pierwszych liter imion jego członków: Agnetha Faltskog, gitarzysta Björn Ulvaeus (małżeństwo), keyboardzista Benny Andersson i Norweżka - Anni-Frid Lyngstad (drugie małżeństwo); obie panie to oczywiście wokalistki. Ulvaeus i Andersson występowali początkowo w rockowym zespole Hep Stars, a w kwietniu 1971 zadebiutowali w nocnym klubie w Gothenburgu, już w kwartecie z Agnethą i Anni-Fridą, jako the Engaged Couples. Ulvaeus i Andersson dwukrotnie, w 1972 i 1973, bez powodzenia startowali w plebiscycie na piosenkę - szwedzką kandydatkę do konkursu Eurowizji. Ale już wtedy, w 1973, ich piosenka - Ring, Ring, zyskała popularność poza granicami Skandynawii. Rok później przedstawiony przez całą czwórkę utwór Stiga Andersona Waterloo nie tylko wygrał krajowe eliminacje, nie tylko w cuglach wygrał 4 IV główny konkurs w Brighton, nie tylko został światowym przebojem, ale stał się początkiem największej kariery wykonawców muzyki pop w latach 70. Zaletą Waterloo i wszystkich późniejszych utworów Abby była chwytliwa melodia, dbałość o teksty (zazwyczaj mini-historyjka 'z życia wzięta'), interesująca struktura piosenki oparta na kontrapunktach i bezbłędna realizacja. Wszystkie utwory zespołu cechowały się bardzo zróżnicowaną aranżacją. Tak zaczęła się kariera super gwiazdy pop-music tej dekady, pierwszych Skandynawów na czele listy brytyjskiej.

   Tydzień o 'zapachu' country, a to dzięki trzem wykonawcom amerykańskim: Charliemu Richowi, Jimowi Staffordowi i duetowi the Carpenters. Rich na 21. miejscu wykonuje piosenkę O'Della - Behind Closed Doors, siedem pozycji niżej Stafford śpiewa własny utwór, napisany wspólnie z Bellamym - Spiders & Snakes, a Karen i Richard Carpenterowie - wielki klasyk Hanka Williamsa, Jambalaya (on the Bayou). SP rodzeństwa Carpenterów miał dwie strony 'A'; ten drugi utwór to Mr. Guder.
Najwięcej na skoku Abby na 1. miejsce straciła grupa Mud, której piosenka The Cat Crept in ponownie zatrzymała się na pozycji wicelidera (poprzednio dwa tygodnie temu tuż za Seasons in the Sun).

   Oto 'medalowe miejsca' tego tygodnia: 1. Waterloo - Abba, 2. Sugar Baby Love - the Rubettes, 3. Remember You're a Womble - the Wombles. O dziwacznej 'grupie' Mike'a Batta pisałem już w notowaniu z 24 I '74. Będzie głośno o niej w tym roku! Remember You're a Womble to kolejny utwór o ekologii w dzielnicy Wimbledon.
Kanadyjczyk R Dean Taylor to pierwszy biały wokalista nagrywający dla wytwórni Tamla Motown; wykazuje on wyjątkową okresowość w uzyskiwaniu sukcesów na liście brytyjskiej. Pierwszy utwór - Gotta See Jane, wprowadził na nią w czerwcu 1968, drugi - Indiana Wants Me, zresztą największy swój sukces (2. miejsce na liście), trzy lata później, w kwietniu 1971, a po trzech kolejnych latach, właśnie w tym tygodniu, piosenkę There's a Ghost in My House. To klasyczny temat soulowy, który przejęty został wprost entuzjastycznie przez kręgi fanów w UK; za pięć tygodni dojdzie on do 3. miejsca.
8 V zginął pod kołami pociągu na londyńskiej stacji Finsbury Park jeden z najbardziej zasłużonych muzyków dla rozwoju brytyjskiego rhythm'n'bluesa - Graham Bond. W latach 1963-67 kierował zespołem Graham Bond Organisation, przez który przewinęła się plejada najznakomitszych muzyków blues- i jazz-rockowych z Gingerem Bakerem, Jackiem Brucem, Johnem McLaughlinem, Dickiem Heckstall-Smithem i Jonem Hisemanem na czele.

'M. W.' chart: 13 XII '75-13 III '76 (14 tyg.), no.1 31 I-7 II '76 (2 tyg.); 'Billb.' chart: 32. m.;
no. 47. wśród wykonawców na liście brytyjskiej;
inne wersje: A *Teens (12. m. '99)

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus, Stig Anderson] Półtora roku po swoim pierwszym no. 1 Abba staje się największą gwiazdą pop-music. Wchodząc na 1. miejsce z piosenką Mamma Mia, zespół rozpoczyna klasyczny hat-trick - jej dwa następne SPs (Fernando i Dancing Queen) również znajdą się na szczycie notowań. Mamma Mia, podobnie jak poprzednie piosenki zespołu, oparta była na sprawdzonych elementach: opartych na kontrapunktach partiach wokalnych dwóch dziewcząt, bezbłędnej aranżacji i perfekcyjnej produkcji. Utwór niczym specjalnym się nie wyróżniał, co pozwalało sądzić, że w tym czasie cokolwiek Abba nagrałaby, stało by się szlagierem.

   Zmarło dwoje wykonawców, znanych z brytyjskiej listy przebojów: członkini pierwszego składu the Supremes - Florence Ballard i saksofonista Komet Billa Haley'a - Rudi Pompilli. Tymczasem w UK w czołówce zestawień najpopularniejszych albumów znajdują się m. in. płyty weteranów muzyki pop: Slima Whitmana i Roy'a Orbisona.

   Do Top 30 wchodzi brytyjska orkiestra pod kierunkiem Geoffa Love'a - Manuel & his Music of the Mountains; gra słynny temat hiszpański Rodrigo's Gitar Concerto de Aranjuez (Theme from 2nd Movement). W tym tygodniu jest na 21. miejscu, za trzy tygodnie dojdzie do 3. pozycji.

'M. W.' chart: 27 III-3 VII '76 (15 tyg.), no. 1 8-29 V '76 (4 tyg.); 'Billb.' chart: 13. m.;
no. 47. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus, Stig Anderson] Wraz z sukcesem tego SP rozpoczyna się zjawisko znane jako Abbamania. To jeden z najpopularniejszych przebojów Abby: SP sprzedał się najlepiej ze wszystkich dotychczasowych - w krótkim czasie rozszedł się w liczbie pięciu milionów egzemplarzy na całym świecie. Rzeczywiście, to bardzo piękna piosenka, nastrojowa, o znacznie wolniejszym tempie, niż poprzednie.

   Mamy w tym tygodniu kilka interesujących nowości na liście; przede wszystkim wykonawców, którzy znaleźli się już, lub znajdą na szczycie listy. Na 29. miejsce weszła piosenka zespołu Paula McCartney'a - Wings: Silly Love Songs. To radosny utwór, z początkiem a'la Eleanor Rigby, z mniej popularnej i bardzo spokojnej płyty Wings at the Speed of Sound. Wkrótce zespół rozpocznie tournée po USA, a w tym czasie wytwórnia Capitol wypuści składankę Beatlesów Rock'n'Roll Music. Od 33. pozycji rozpoczyna swój marsz do góry zabawna piosenka zespołu the Wurzels - Combine Harvester (Brand New Key). Zakończy się on na 1. miejscu. Powoli tracąca wielką popularność grupa Mud wprowadza na 37. miejsce swą przedostatnią piosenką na liście przebojów - Shake It down. W piątej dziesiątce mamy też pełnych debiutantów z USA: piosenkarki - Melbę Moore (This Is It) i Dolly Parton (Jolene) oraz grupę instrumentalną Mistura featuring Lloyd Michels; ten ostatni wykonuje na trąbce główny temat utworu The Flasher. U dołu listy jest też znakomity gitarzysta zespołu Paula Butterfielda Elvin Bishop w... piosence Fooled around & Fell in Love. Piszę - 'piosence', choć Bishop tylko gra na gitarze, gdyż utwór śpiewany jest przez Mickey'a Thomasa, niestety, nie odnotowanego ani na nalepce, ani na kopercie płyty!

   W Top 40 tylko cztery utwory z pierwszej piątki znajdują się na swych najwyższych pozycjach: prowadzący Fernando, Silver Star - the Four Seasons (3. miejsce), Can't Help Falling in Love - the Stylistics (4.) i Arms of Mary - Sutherland Brothers & Quiver (5.). 2. miejsce zajmuje J. J. Barrie w melodeklamacji - No Charge. Jak z tego wynika będzie (w niedalekiej) przyszłości prowadził. Bracia Iain i Gavin Sutherlandowie zaczynali od muzyki pop zabarwionej folkiem; to oni wykonywali jako pierwsi słynny później przebój Sailing, spopularyzowany przez Roda Stewarta. Świetny LP Reach for the Sky i wspomniany SP nagrali z duetem Quiver i pianistą Peterem Woodem. Dobrze zapowiadającą się karierę zespołu przerwał wybuch muzyki punkowej.

   Do pierwszej dziesiątki (z 11. na 4. miejsce) wchodzi trzeci z braci Sarstedtów - Robin (My Resistance Is Low). Poprzednio w 1969 w Top 10 znajdował się Peter Sarstedt, a w latach 1961-64 najstarszy z tej trójki - Richard, występujący pod pseudonimem Edena Kane'a. Dwaj ostatni doszli nawet do 1. miejsca listy brytyjskiej.
Na wysokich pozycjach w tym tygodniu znajdują się wielkie gwiazdy lat 60.: Paul McCartney w grupie Wings (Silly Love Songs, 7. miejsce), the Rolling Stones (Fool to Cry, 8.), Diana Ross (Love Hangover, 10.) i Cliff Richard (Devil Woman, 11.).
Niezwykle pogmatwaną drogę przechodzi na liście piosenka the Four Seasons - Silver Star: z 16. miejsca (8 V) na 6., potem lekki spadek na 9., aby nagle pójść do góry - do 3. pozycji i w tym tygodniu - ni stąd ni zowąd - runąć na 21.

   'M. W.' chart: 21 VIII-27 XI '76 (15 tyg.), (Polydor PO 231) 5 IX-3 X '92 (5 tyg.), no. 1 4 IX-9 X '76 (6 tyg.); 'Billb.' chart: 1. m.;

inne wersje: Abbacadabra (57. m. '92);

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus, Stig Anderson] Dancing Queen to najpopularniejszy (jedyny, który prowadził na amerykańskiej liście 'Billboardu') i najczęściej prezentowany dziś utwór w całej karierze kwartetu Abba. Jego premiera odbyła się podczas wielkiej gali w operze sztokholmskiej z okazji ślubu króla Karola Gustawa z Silvią Sommerlath, stąd też odbierano go jako hołd dla nowej królowej Szwedów. To dodatkowo przyczyniło się do większej sprzedaży płyty. Od strony muzycznej wykazywał on wszystkie walory artystyczne poprzednich utworów zespołu.

   Po raz pierwszy do Top 10 dostaje się wykonawca rumuński, po raz pierwszy jest też tam utwór na fletnię Pana. Georghe Zamfir, wirtuoz tego instrumentu, gra (The Light of Experience) Doina de jale.

Amerykański zespół wokalny Chi-Lites zadebiutował na liście brytyjskiej w końcu lata 1971. Do tej chwili miał aż pięć utworów w Top 10, jednak nigdy nie dotarł na szczyt zestawień. W tym tygodniu 'wyrównał' swój najlepszy rezultat sprzed przeszło czterech i pół roku, gdy 19 II 1972 piosenka Have You Seen Her znalazła się na 3. miejscu. W tym tygodniu do tej pozycji dotarł, uważany za największy przebój Chi-Lites, utwór You Don't Have to Go. Za tydzień będzie już znacznie niżej - na miejscu 8.

   Na liście (34. miejsce) pojawia się piosenka Disco Duck (Part One) w wykonaniu słynnego DJ-a amerykańskiego Ricka Deesa. Towarzyszy mu mieszana grupa wokalno-instrumentalna o dość wymownej nazwie - His Cast of Idiots. To będzie zresztą jedyny utwór Deesa na liście brytyjskiej.
Po 14 latach do Top 10 (5. miejsce) dostaje się wielka gwiazda I połowy lat 60., brytyjski klarnecista jazzowy - Acker Bilk. Wykonawca, sygnowany jako Acker Bilk, his Clarinet & Strings, gra piękny utwór Aria. Popularność tego muzyka trwa właściwie przez cały czas, jego nagrania są dość często emitowane w programach radiowych i stale jest zapraszany na różne festiwale lub koncerty jazzu tradycyjnego.
Po prawie pięciu latach na listę brytyjską powraca ojciec nowoczesnego soulu - James Brown. Poprzednio, w grudniu 1972, śpiewał Hey America, teraz z utworem Get up offa That Thing dojdzie do 22. pozycji.

   Daje się zauważyć niedostatek wielkich postaci muzyki rockowej na liście 'Music Week'. W Top 10 mamy jedynie Manfred Mann's Earth Band na 6. pozycji (Blinded by the Light, kompozycja Bruce'a Springsteena) i Rod Stewart na 8. [The Killing of Georgie (Parts 1 & 2)]. W drugiej dziesiątce - wcale nie lepiej: znów ratuje sytuację Rod Stewart na 11. (powracający na listę Sailing) i Wings na 12. (Let 'em in), a w trzeciej - Elvis Presley na 21. (Girl of My Best Friend). W Top 40 są jeszcze: Lynyrd Skynyrd na 31. (EP-ka Free Bird z utworem tytułowym, Sweet Home Alabama i Double Trouble), the Drifters na 33. (Every Nite's a Saturday Night with You) i James Brown na 34. (Get up offa That Thing).
Do pierwszej dziesiątki listy pop 'Billboardu' dostaje się piosenka w wykonaniu Cliffa Richarda - Devil Woman; tymczasem w UK jego kolejny hit - I Can't Ask for Anymore Than You dochodzi w tym tygodniu zaledwie do 17. miejsca.

   Pierwsza siódemka tego tygodnia to wyłącznie wykonawcy, którzy prowadzili wcześniej lub znajdą się w przyszłości na szczycie listy brytyjskiej. Są to (oprócz Abby): the Real Thing (Can't Get by without You), Pussycat (Mississippi), the Wurzels [I Am a Cider Drinker (Paloma Blanca)], Bay City Rollers (I Only Wanna Be with You), Tina Charles (Dance Little Lady Dance) i Rod Stewart (Sailing).

   Najwyżej notowane nowości w tym tygodniu to: Don't Take away the Music - the Tavares (23. miejsce), Play That Funky Music - Wild Cherry (34.), If You Leave Me Now - Chicago (38.) i Summer of My Life - Simon May (39.). Absolutnymi debiutantami są: amerykańska męska grupa wokalno-instrumentalna Wild Cherry, dla której zresztą jest to pierwszy i ostatni utwór na liście brytyjskiej oraz brytyjski piosenkarz Simon May. On znajdzie się w zestawieniach "Music Week" jeszcze czterokrotnie: w przyszłym roku w solowym wykonaniu We'll Gather Lilacs - All My Loving (Medley) i trzy razy jako the Simon May Orchestra w 1985 (Howard's Way) i w 1986 (Anyone Can Fall in Love, sygnowany jako Anita Dobson featuring the Simon May Orchestra i Always There, sygnowany jedynie przez Marti Webb). Największe sukcesy odniosą piosenki - męskiego amerykańskiego zespołu pop-soulowego the Tavares, która dotrze do 4. pozycji, a zwłaszcza grupy Chicago, która za pięć tygodni wywinduje się na czoło notowania.
3 X w Nowym Jorku w wieku 70 lat zmarła jedna z najwybitniejszych wokalistek bluesowych - Victoria Spivey; miała ogromny wpływ na twórczość całej rzeszy wykonawców rhythm'n'bluesowych i jazz-rockowych.

'M. W.' chart: 26 II-21 V '77 (13 tyg.), no. 1 2-30 IV '77 (5 tyg.); 'Billb.' chart: 14. m.;

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus, Stig Anderson] Knowing Me Knowing You rozpoczyna drugi hat-trick Abby, która powróciła na 1. miejsce; dwa następne SPs również dotrą na szczyt listy: The Name of the Game i Take a Chance on Me. Poprzednio podobna sytuacja miała miejsce w ubiegłym roku, gdy na 1. miejscu znalazły się kolejno Mamma Mia, Fernando i Dancing Queen. Dość pechowo obie te trójki rozdzieliła piosenka Money Money Money, która doszła 'tylko' do 3. pozycji. Utwór Knowing Me Knowing You był pierwszym, który znalazł też swe odbicie w awangardowym, jak na owe czasy, wideoklipie.

   Po wielu latach działalności piosenkarskiej Elkie Brooks wprowadza na listę swój pierwszy przebój - Pearl's a Singer.

   Po raz drugi piosenka When znajduje się w Top 3 listy brytyjskiej. Najpierw, w sierpniu i we wrześniu 1958, wniósł ja tam duet the Kalin Twins (to był no. 1 listy), obecnie znajduje się na 3. miejscu w wykonaniu zespołu Showaddywaddy.
Na liście pojawia się pierwszy na SP solowy utwór Petera Gabriela po opuszczenia przez niego zespołu Genesis - Solsbury Hill.

   Swą najwyższą pozycję - 28., osiąga piosenka Rio w wykonaniu Michaela Nesmitha. To jedyny członek słynnej w II połowie lat 60. grupy the Monkees, który jako solista znalazł się na liście brytyjskiej.

   Czy w Top 10 znajdziemy jakichś wykonawców, którzy nigdy nie znaleźli się na szczycie listy? Oczywiście, ale będą oni w zdecydowanej mniejszości: na miejscu 3. Brytyjczyk Berni Flint z piosenką I Don't Want to Put a Hold on You, na 7. angielski zespół wokalno-instrumentalny Dead End Kids w coverze wielkiego przeboju grupy the Honeycombs z 1964 - Have I the Right i na 10. Amerykanie - duet Marilyn McCoo & Billy Davis Jr., wykonujący You Don't Have to Be a Star (to Be in My Show).

   Całkowici debiutanci na liście to włoska orkiestra i chór Piera Umilianiego z nadzwyczaj popularnym na całym świecie utworem (nie wyłączając Polski) Mah Na Mah Na. Ten zabawny, dziwnie zaaranżowany żart muzyczny, od strony tekstowej ograniczał się do stałego powtarzania tytułowych słów. Również po raz pierwszy notowana jest szkocka grupa wokalno-instrumentalna Blue, przypominająca, jak żywo, innych Szkotów, z zespołu the Marmalade. Zespół rozwiązał się w 1974 po nagraniu drugiego albumu - Life in the Navy. Ich aktualny przebój - Gonna Capture Your Heart, powstał po niespodziewanym reaktywowaniu się Blue.

'M. W.' chart: 22 X '77-7 I '78 (12 tyg.), no. 1 5-26 XI '77 (4 tyg.); 'Billb.' chart: 12. m.;
no. 47. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus, Stig Anderson] Pociąg, wiozący Abbę z jej kolejnymi przebojami, nabiera rozpędu. SP The Name of the Game [strona 'B' to wersja koncertowa piosenki I Wonder (Departure)] był pierwszym, który promował LP Abba - the Album, najbardziej spójne i dojrzałe artystycznie dzieło zespołu. Należy dodać, ta świetna, przebojowa piosenka wciąż jeszcze była bliższa wcześniejszemu okresowi twórczości szwedzko-norweskiego kwartetu, w przeciwieństwie do bardziej nowoczesnych kolejnych SPs: Take a Chance on Me i znakomitego Eagle, który, o dziwo, nie wszedł w ogóle listę 'Music Week'.

   W piosence Watching the Detectives na liście debiutuje najsłynniejszy brytyjski solowy wokalista punkowy - Elvis Costello.
1 XI odbyła się nowojorska premiera filmu Martina Scorsese - The Last Waltz o pożegnalnym występie zespołu the Band w San Francisco.

   W pierwszej trzydziestce słychać wyjątkowo dużo coverów przebojów listy brytyjskiej z lat 60.: Black Is Black - La Belle Epoque (7. miejsce) z repertuaru Los Bravos (1966), Needles & Pins - Smokie (10.) z repertuaru Searchersów (1964), Dancin' Party - Showaddywaddy (17.) z repertuaru Chubby'ego Checkera (1962), She's Not There - Santana (18.) z repertuaru the Zombies (1964) i I Will - Ruby Winters (29.) z repertuaru Billy'ego Fury'ego (1964). W tym tygodniu zespół Showaddywaddy osiąga wyższą pozycję od swego pierwowzoru (Checker ze swoją wersją Dancin' Party dotarł tylko do 19. miejsca), za dwa tygodnie Santana na 11. miejscu przebije o jeden punkt pozycję Zombiesów, a za trzy tygodnie Amerykanka Winters, wchodząc na 8. pozycję, również okaże się popularniejsza od Fury'ego.

   2. miejsce okupuje piosenka zespołu Queen - We Are the Champions; nie opuści tej pozycji jeszcze przez dwa następne notowania. Jednak co najmniej taką samą popularność zyskała też strona 'B' tego SP - We Will Rock You. Szkoda, że szefowie wytwórni EMI nie zdecydowali się w tym wypadku na wydanie podwójnego SP.

   Najstarsze w tym tygodniu utwory w Top 30 listy brytyjskiej to: Black Is Black - La Belle Epoque (13 tygodni), Black Betty - Ram Jam (12 tygodni) i Yes Sir I Can Boogie - Baccara (11 tygodni). Ten 'środkowy' zespół to amerykańska grupa ze Wschodniego Wybrzeża, założona w połowie lat 70. Utwór Black Betty był bojkotowany przez środowiska murzyńskie za rzekome obrażanie czarnych kobiet, co niewątpliwie zaskakuje zważywszy, że autorem tekstu Black Betty był legendarny czarny muzyk i wokalista bluesowy - Huddie 'Leadbelly' Ledbetter.
Na listę wchodzi piosenka Dance Dance Dance (Yowsah Yowsah Yowsah), grana i śpiewana przez amerykańską grupę mieszaną - Chic. Istota tej wzmianki polega na podkreśleniu, że jest to pierwszy z pięciu kolejnych (!) utworów tego zespołu w Top 10 naszej listy. Następny pojawi się za cztery miesiące: 1 IV 1978.

'M. W.' chart: 4 II-8 IV '78 (10 tyg.), no. 1 18 II-4 III '78 (3 tyg.); 'Billb.' chart: 3. m.;
no. 47. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus] 1. miejsce listy 'Music Week' obejmuje Take a Chance on Me, SP Abby sprzedany w największej liczbie egzemplarzy w całej karierze tego kwartetu. To kolejna przebojowa piosenka zespołu, podobnie, jak The Name of the Game, pochodząca z najlepszego LP Abby: Abba - The Album. Kończy ona drugi w karierze zespołu hat-trick na czele listy (dwa poprzednie SPs też były na 1. miejscu: Knowing Me Knowing You i The Name of the Game).

   Słynny przebój zespołu Free - All Right Now po raz trzeci wchodzi na listę brytyjską. Poprzednio ten sam SP znajdował się na niej od czerwca do września 1970 i lipca do września 1973. Obecnie znajduje się jako z trzech utworów (wraz z My Brother Jake i Wishing Well) na EP-ce zatytułowanej Free. Ale nie koniec na tym: owa 'trójka' pojawi się ponownie na liście w październiku 1982, a w lutym 1991 będziemy mieli jeszcze remix All Right Now.
Debiutuje na liście słynny punk-rockowy zespół brytyjski - the Buzzcocks. W przyszłym tygodniu ich What Do I Get? dojdzie do 37. pozycji, ale zaskujący (?) jest fakt, że EMI ocenzurowała stronę 'B' tego SP - Oh Shit.

   Do Top 20 wchodzą tylko trzy utwory, ale za to bardzo uznanych wykonawców: na 11. miejsce Five Minutes - the Stranglers, na 13. Wuthering Heights - Kate Bush, a na 18. Free - tegoż właśnie zespołu.

   W Top 10 większość utworów (cztery pierwsze oraz 8. i 9.) nie przesunie się już wyżej na liście: 1. Take a Chance on Me, 2. Come back My Love - the Darts, 3. Wishing on a Star - Rose Royce, 4. Stayin' Alive - the Bee Gees, 5. Wuthering Heights - Kate Bush, 6. Figaro - Brotherhood of Man, 7. Mr. Blue Sky - Electric Light Orchestra, 8. Just One More Night - Yellow Dog, 9. Love Is Like Oxygen - Sweet, 10. If I Had Words - Scott Fitzgerald & Yvonne Keeley & the St. Thomas Moore School Choir. Zespół the Darts dochodzi swym drugim przebojem - Come back My Love, do 2. miejsca. Rozpoczyna się walka tej brytyjskiej grupy mieszanej o szczyt listy. Niestety, zarówno następny (Boy from New York City), jak i kolejny tegoroczny przebój (It's Raining) też zatrzymają się na 2. pozycji. Jak pech, to pech! Come back My Love to cover dawnego przeboju amerykańskiej grupy the Cardinals. Wishing on a Star to z kolei nastrojowa ballada, nagrana przez zespół Rose Royce, początkowo akompaniujący jedynie uznanym wykonawcom (m. in. Edwinowi Starrowi i the Temptations) w wytwórni znanego producenta - Normana Whitfielda. Piosenka Just One More Night pochodziła z ciekawej płyty pod takim samym tytułem, nagranej przez Yellow Dog, czyli pięciu znanych muzyków: Amerykanina Kenny'ego Younga (kompozytor Under the Boardwalk Driftersów i Captain of Your Ship zespołu Reparata & the Delrons) i Anglików - Herbiego Armstronga z zespołu Fox, Gary'ego Taylora z Herd, Gerry'ego Conway'a z Fairport Convention i Andy'ego Robertsa. Stayin' Alive to oczywiście piosenka ze ścieżki dźwiękowej filmu Saturday Night Fever (Gorączka sobotniej nocy).

'M. W.' chart: 2 VIII-4 X '80 (10 tyg.), no. 1 9-16 VIII '80 (2 tyg.); 'Billb.' chart: 8. m.;
no. 47. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus] Po dwóch i pół roku Abba powraca na czoło zestawień; poprzedni no. 1 to Take a Chance on Me na przełomie lutego i marca 1978. Od tego czasu wprowadziła na listę sześć SPs, z których każdy (!) znalazł się w pierwszej piątce. Kapitalna, niezwykla melodyjna piosenka The Winner Takes It All, pochodzi z albumu Super Trouper (pierwotnie zatytułowany był Piccadilly Circus), który ukazał się w listopadzie tego roku. Właśnie w tym czasie doszło do rozwodów obu par małżeńskich Abby.

   Diana Ross odnosi największy sukces na liście brytyjskiej od dokładnie dziewięciu lat. Wtedy na prowadzeniu znajdowała się piosenka Richardsa - I'm Still Waiting; w tym tygodniu utwór Edwardsa i Rogersa - Upside down w jej wykonaniu, dochodzi do 2. miejsca.

   Niemal dokładnie 10 lat po debiucie na liście powraca na nią największy przebój Black Sabbath - Paranoid. W pierwszej odsłonie dotarł on do 4. miejsca, obecna reedycja osiągnie 14. pozycję.

'M. W.' chart: 15 XI '80-31 I '81 (12 tyg.), no. 1 29 XI-13 XII '80 (3 tyg.); 'Billb.' chart: 45. m.;

inne wersje: A*Teens (21. m. '99);

no. 47. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Benny Anderson, Bjorn Ulvaeus] Abba po raz dziewiąty (i ostatni) dochodzi do szczytu listy brytyjskiej; tym samym przewyższa o jedno oczko Rolling Stonesów. Najpopularniejszy utwór tego roku - Super Trouper, pochodzi z płyty o tym samym tytule, która do końca 1980 rozeszła się na całym świecie w liczbie 7 mln egzemplarzy. Więcej utworów na 1. miejscu mieli dotychczas tylko Beatlesi (17), Presley (17) i Cliff Richard (10). W ciągu najbliższych dwóch lat jedna z najsłynniejszych popowych grup w dziejach rozpadnie się. Obie wokalistki najpierw rozpoczną karierę solową, a nastepnie poświęcą się działalności charytatywnej; obaj muzycy skoncentrują się na komponowaniu musicali (w 1985 duży sukces odniósł ich spektakl Chess, z którego pochodził wielki przebój duetu Elaine Paige i Barbara Dickson - I Know Him So Well).

   U dołu listy piosenką Runaway Boys debiutuje nowojorskie trio the Stray Cats, kierowane przez gitarzystę i wokalistę Briana Setzera. Wraz z Lee Rockerem i Slimem Jimem Phantomem starają się promować muzykę rockabilly, wzorując się na takich wykonawcach, jak Presley, Eddie Cochran i Buddy Knox. Ich wielbicielem staje się Dave Edmunds, który w połowie 1981 nagra z zespołem utwór The Race Is on. Runaway Boys to - jak się okaże - największy przebój the Stray Cats w UK.

   Gdyby nie prowadzący przed dwoma tygodniami The Tide Is High (obecnie 2. miejsce), to wszystkie utwory z pierwszej piątki zajmowały by swe najwyższe pozycje: 1. Super Trouper, 3. Banana Republic - Boomtown Rats, 4. Embarrassment - Madness, 5. To Cut a Long Story Short - Spandau Ballet.

   8 XII 25-letni Hawajczyk Mark David Chapman zastrzelił Johna Lennona (urodzony 9 X 1940 w Liverpoolu) przed Dakota House w zach. dzielnicy, gdzie muzyk mieszkał z żoną i synem. Szaleniec oddał pięć strzałów z 38-mm rewolweru, trafiając Johna m. in. w jedną z dużych tętnic. Mimo natychmiastowej pomocy w New York's Roosevelt Hospital, bardzo szybko doszło do śmierci; zginął jeden z największych talentów muzycznych II połowy XX wieku, współzałożyciel Beatlesów i twórca - wraz z Paulem McCartney'em - większości ich przebojów. BBC uznało go za jednego z dziesięciu najwybitniejszych Brytyjczyków wszech czasów. A Chapman, po ośmiomiesięcznym procesie, skazany został na 25 lat pozbawienia wolności. 14 XII, na życzenie wdowy - Yoko Ono, pamięć artysty uczczono 10 minutami ciszy.