'Rec. Ret.' chart: 30 X '71-5 II '72 (15 tyg.), no. 1 13 XI-4 XII '71 (4 tyg.);
no. 40. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Noddy Holder, Dave Lea] Glam-rockowy (z podkreśleniem tego drugiego członu) zespół z Wolverhampton Slade zmienia Roda Stewarta na 1. miejscu. Obaj wykonawcy rozpoczynają swe triumfalne pobyty na 1. miejscu. Ogółem będą na nim gościć po sześć razy. Coz I Luv You to pierwszy autorski utwór zespołu, czyli wokalisty i gitarzysty Noddy'ego Holdera i basisty Jimmy'ego Lee (tak, jak pozostałe nos. 1). Po raz pierwszy Slade wprowadził teksty z błędną ortografią dla podkreślenia jego 'proletariackich' korzeni; byli to pierwsi muzycy, którzy świadomie i regularnie to robili. Tym bardziej niezwykłe musi wydawać się użycie skrzypiec przez Holdera w dość prostym rock'n'rollowym utworze i nawiązanie przezeń do sposobu gry dwóch wielkich jazzmanów: Django Reinhardta i Stephana Grapelliego. Slade, czyli Noddy Holder (g, voc), Dave Hill (g), Jimmy Lea (b g, p) i Don Powell (dr), to niewątpliwie najpopularniejszy zespół brytyjski lat 70. Jako pierwszy w dziejach listy brytyjskiej wprowadził trzy utwory od razu na 1. miejsce notowań (wszystkie w 1973: Cum on Feel the Noise, Skweeze Me Pleeze Me i Merry Xmas Everybody). Holder, obecnie popularny prezenter telewizyjny, w 2000 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego.

   Amerykański piosenkarz Scott English zatrzymał się na 12. pozycji z utworem Brandy. Przeszło trzy lata później ta sama piosenka będzie pierwszym przebojem Barry'ego Manilowa; ona dojdzie też tylko do 11. miejsca. Manilow zmieni jej tytuł na Mandy.
8 XI ukazał się Led Zeppelin IV, zwany też 'Four Symbols' (Atlantic), płyta uznawana za najwybitniejsze osiągnięcie najsłynniejszego zespołu hard-rockowego w historii muzyki. Na tym arcydziele znalazł się najczęściej prezentowany utwór w historii radia amerykańskiego - Stairway to Heaven. Czwarty longplay zespołu spędzi na liście longplay'ów "Billboardu' pięć lat i zostanie sprzedany w USA w liczbie 11 milionów egzemplarzy.

   Do Top 40 wchodzi dwóch afrykańskich wykonawców: John Kongos i Burundi Steiphenson Black. Kongos, płd.-afrykański wokalista i multi-instrumentalista, wykonuje utwór Tokoloshe Man (28. miejsce). Burundi Steiphenson Black to mieszany, wokalno-instrumentalny zespół burundyjsko-francuski, wykonujący utwór Burundi Black (37). Nigdy więcej żaden wykonawca z Burundi nie znajdzie się na liście brytyjskiej.

   Brytyjczyk Labi Siffre (Nigeryjczyk z pochodzenia) debiutuje z własną piosenką It Must Be Love. Ten utwór w wersji ska wprowadzą ponownie na listę chłopcy z zespołu Madness i to dwukrotnie z sukcesem: w 1981 (4. miejsce) i w 1992 (6.).

   Sześć wokalistek w Top 20, z których pięć pamięta lata 60., a jedna - 50.: Cher - Gypsies Tramps & Thieves (4. miejsce), Olivia Newton-John - Banks of the Ohio (7.), Cilla Black - Something Tells Me (Something Is Gonna Happen Tonight) (11.), Diana Ross - Surrender (12.), Shirley Bassey - For All We Know (17.) i Joan Baez - The Night They Drove Old Dixie down (18.). Tylko Baez nigdy nie prowadziła w notowaniach brytyjskich. To zresztą jej ostatni utwór na tej liście.
Album zespołu the Faces - A Nod's As Good As a Wink... To a Blind Horses nie został dopuszczony do dystrybucji w USA z powodu obscenicznej okładki.

   'Rec. Ret.' chart: 3 VI-26 VIII '72 (13 tyg.), no. 1 1 VII '72 (1 tydz.); 'Billb.' chart: 97. m.;
no. 40. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Noddy Holder, Jim Lea] Dojście już drugiego utworu Slade'ów do szczytu listy sygnalizuje, że traktowany trochę pogardliwie przez krytyków i mass media zespół staje się prawdziwą gwiazdą i może "zagrozić" najpopularniejszym dotąd wykonawcom. Jak się okazało, tak się dokładnie stało. Zespół wykonał ten utwór podczas The Great Western Festival w pobliżu Lincolnu. Grali wówczas wśród wielkich gwiazd rockowych i przed występem Chas Chandler zasugerował im, aby przygotowali coś bardzo mocnego. Take Me bak 'Ome stał się prawdziwą sensacją festiwalu. Z tym utworem wiąże się pewna anegdota: podczas pierwszego nagrania studyjnego Noddy Holder zagrał ciekawe solo gitarowe, ale po zakończeniu sesji koledzy poprosili go, aby zrezygnował z niego, gdyż przyniosło im pomysł już na następny utwór. Ostry, nieprzyjemny wokal w tym utworze należy, oczywiście, też do Holdera.

   1 VII w Biltmore Theater na Broadway'u odbyło się ostatnie - 1729. przedstawienie musicalu Hair. Pierwsze miało miejsce w Broadway Public Theater w październiku 1967.

   'Rec. Ret.' chart: 2 IX-4 XI '72 (10 tyg.), no. 1 9-23 IX '72 (3 tyg.); 'Billb.' chart: 76. m.;
no. 40. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Noddy Holder, Dave Lea] Slade to typowy zespół rockowy, w dużym stopniu wzorujący się na klasycznym rock'n'rollu (od tej strony żył w absolutnej symbiozie z zespołami glam-rockowymi): grał ostro, szybko i głośno. Do najostrzejszych, najszybszych i najgłośniejszych tej grupy należał właśnie jej kolejny no. 1: Mama Weer All Crazee Now, autorstwa Noddy'ego Holdera i Jima Lea. Podczas koncertu w Boston Gliderdrome kilka miesięcy wcześniej dowiedzieli się, że przed nimi występował jakiś wykonawca lekko zawiany, o którym mówiono 'crazy with whiskey'. Ten incydent stał się dla Noddy'ego Holdera kanwą tekstu piosenki, a słowo 'crazy' znalazło się w jej tytule.

   Do 3. miejsca dochodzi All the Young Dudes brytyjskiej grupy wokalno-instrumentalnej Mott the Hoople. To niemal w całości utwór Davida Bowiego, który nie tylko go napisał, ale zrealizaował, gra w nim na gitarze rytmicznej i śpiewa w tle. Utwór został nagrany tuż przed planowanym i - na szczęście - niedoszłym rozwiązaniu zespołu. Zresztą odwiódł od tego członków Mott the Hoople właśnie Bowie, podarowując im tę piosenkę.

   Swą najwyższą pozycję zajmuje piosenka Cliffa Richarda - Living in Harmony; dochodząc do 12. miejsca jest już siódmym przebojem z rzędu tego piosenkarza, który nie wszedł do Top 10 (I Ain't Got Time Anymore 21. miejsce w 1970, Sunny Honey Girl 19., Silvery Rain 27., Flying Machine 37. i Sing a Song of Freedom 13. w 1971 oraz Jesus 35. w marcu 1972). Podobnie złą passę będzie miał Cliff dopiero od połowy 1993 do wiosny 1996.
Natomiast do 3. miejsca niespodziewanie doszedł amerykański piosenkarz Faron Young. Niespodziewanie, gdyż utwór It's Four in the Morning to zdecydowanie nagranie w stylu country, przypominające wokalnie znakomitego Jimmy'ego Dale'a Gilmore'a. Younga wspomaga grupa wokalna the Nashville Edition. Artysta zmarł 10 XII '96.

   Na liście w utworze Donna debiutuje supergrupa z Manchesteru - 10 CC. To pastisz nawiązujący do popularnego w latach 50. stylu doo-woop; zresztą zespół biegle opanował sztukę adaptacji starych brzmień i przebojów. Fani i krytycy potrafili docenić jego muzyczny i literacki żart, różne aluzje instrumentalne i wysoką klasę realizacji utworów. To wszystko dotyczy także tej piosenki; dotrze ona 21 i 28 X tego roku do 2. miejsca na liście.
Rozpoczyna się fatalny czas dla pań w brytyjskich zestawieniach. W tym i przyszłym tygodniu w Top 20 usłyszymy tylko jedną wykonawczynię - angielską piosenkarkę Lynsey De Paul w utworze Sugar Me (obecnie 5., za tydzień już tylko 15. miejsce). Później - za dwa i trzy tygodnie nie będzie w ogóle kobiet w pierwszej dwudziestce listy "Record Retailer".

'M. W.' chart: 3 III-19 V '73 (12 tyg.), no. 1 3 III-24 III '73 (4 tyg.); 'Billb.' chart: 98. m.;
inne wersje: Quiet Riot (45. m. '83);
no. 40. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Noddy Holder, Dave Lea] Slade, najpopularniejsza grupa rockowa w czasach glam-rocka, nie odpuszcza! Cum on Feel the Noize to siódmy przebój na liście - a jednocześnie siódmy w Top 20, szósty w Top 5 i czwarty na 1. miejscu. Wydany pod koniec lutego, natychmiast zyskał oszałamiającą popularność, wchodząc od razu na szczyt listy (rzecz bez precedensu od 23 IV 1969, czyli od czasu beatlesowskiego Get back, a w ogóle czwarty taki przypadek w historii listy, nie licząc pierwszego notowania). Cover tego utworu doprowadził w 1983 chłopaków z amerykańskiego zespołu Quiet Riot do 5. pozycji na liście 'Billboardu' w USA; dalsze 13 lat później tę piosenkę nagrała też, będąca o szczytu powodzenia, grupa Oasis. Treść utworu odnosi się do atmosfery podczas występów Slade'ów, natomiast początkowe 'Baby baby' Noddy'ego Holdera miało chyba służyć do testowania mikrofonu, którym posługiwał się zespół podczas nagrywania tego SP.

   Dwa utwory debiutują na liście niespodziewanie wysoko: The Twelfth of Never Donny'ego Osmonda na 14. pozycji i 20th Century Boy zespołu T. Rex aż na 3. Osmond dojdzie wkrótce do 1. miejsca, natomiast dla piosenki T. Rex będzie to najwyższa pozycja. Będzie ją zajmowała przez trzy tygodnie (do 24 III włącznie), zawsze wyprzedzana przez prowadzącą Cum on Feel the Noize oraz przez Cindy Incidentally grupy Faces w tym tygodniu i przez The Twelfth of Never w ciągu dwóch następnych.

   Angielski piosenkarz Jimmy Helms uzyskuje najwyższą lokatę na liście brytyjskiej w całej swej karierze - piosenka Gonna Make You an Offer You Can't Refuse dochodzi do 8. pozycji. To zresztą jedyny utwór Helmsa na tej liście. Jednak Jimmy Helms zajmie w przyszłości wyższe miejsce - przeszło 17 lat później, jako członek zespołu Londonbeat, w utworze I've Been Thinking about You dotrze do 2. miejsca (tuż za Marią McKee i jej Show Me Heaven).
16 III ukazuje się najpopularniejszy brytyjski album wszech czasów, rockowe arcydzieło - Dark Side of the Moon zespołu Pink Floyd. Po 25 latach od jego wydania nakład płyty wyniósł 29 milionów sprzedanych egzemplarzy. Na liście najpopularniejszych LPs w UK znajdowała ona się przez blisko 350 tygodni, natomiast z listy LPs 'Billboardu' nie schodziła przez ponad 14 lat.
W marcu tego roku ukazuje się też inne arcydzieło rockowe: album grupy Procol Harum - Grand Hotel, będący kwintesencją stylu zespołu, ale i zamknięciem jej najważniejszego okresu działalności.

   Przez trzy najbliższe tygodnie 4. pozycję zajmować będzie piosenka Power to All Our Friends, z którą Cliff Richard po raz drugi wziął udział w konkursie Eurowizji, teraz przeprowadzonym w Luksemburgu. Podobnie, jak pięć lat wcześniej z utworem Congratulations, tym razem także nie wygrał. Zwyciężyła piosenka Tu te reconnaitras, którą śpiewała Francuzka, mieszkająca i nagrywająca w Belgii - Anne-Marie David; trzeba tu dodać, że reprezentowała ona barwy Luksemburga. David w ostatnim tygodniu kwietnia 'zasili' naszą listę zgrabną piosenką Wonderful Dream.

   'M. W.' chart: 30 VI-1 IX '73 (10 tyg.), no. 1 30 VI-14 VII '73 (3 tyg.);
no. 40. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Noddy Holder, Dave Lea] Drugi z rzędu SP Slade'ów wchodzi na listę bezpośrednio na 1. miejsce! Nagrany został niespodziewanie w Los Angeles, w studiu niegdyś wykorzystywanym przez Charliego Chaplina, a to z powodu odbywania właśnie przez zespół tournée po USA. W tym czasie, podczas tamtych koncertów i w czasie nagrywania tego SP, Dave Hill zaprezentował po raz pierwszy gitarę o oryginalnej budowie i kształcie - tzw. superyob lub space-ship. Partie gitary zostały tu trzykrotnie nałożone. Stroną 'B' tej płyty była piosenka Kill 'em at the Hot Club Tonite, przeznaczona początkowo na kolejny przebój, jednak ciężki wypadek samochodowy podczas tego tournée Dona Powella spowodował zrezygnowanie z tych zamierzeń. Przez dłuższy czas przy perkusji zastępował nawet Dona Frank Lee, brat Jimmy'ego, basisty zespołu. Popularność Slade'ow sięgała wówczas zenitu o czym świadczą nie tylko bardzo wysoko notowane SPs, ale i trzy albumy na szczycie listy przebojów.

   Warto zauważyć, że wszystkie utwory w pierwszej czwórce to byłe lub przyszłe nos. 1: 1. Skweeze Me Pleeze Me - Slade, 2. Rubber Bullets - 10 CC, 3. Albatross - Fleetwood Mac i 4. Welcome Home - Peters & Lee.

   W tym tygodniu mamy jedną nowość w Top 10 - Life on Mars... Davida Bowiego (z 21. na 4. pozycję). Ten utwór pochodził z interesującego LP Bowiego sprzed dwóch lat - Honky Dory. To dobrze że artysta zdecydował się na wydanie tej piosenki na małym krążku, gdyż jest ona jedną z najpiękniejszych w jego dorobku z tamtego okresu, a podkład orkiestry jeszcze dziś robi ogromne wrażenie. Szkoda tylko, że na liście 'Music Week' dojdzie ona zaledwie do 3. pozycji: przez następne trzy tygodnie.
2 i 3 VII w londyńskim Hammersmith Odeon odbyły się koncerty najpopularniejszego i najwybitniejszego wykonawcy 1973 - Davida Bowiego. Stało się to po jego zapowiedziach odejścia od rocka i zakończenia działalności koncertowej.

   Na liście spora liczba utworów - sześć, które kiedyś (lub obecnie) na niej prowadziły i tylko jeden, który w przyszłości trafi na 1. miejsce. Oprócz Skweeze Me Pleeze Me, byłe 'chart-toppery' to Rubber Bullets - 10 CC (w tym tygodniu na 6. miejscu), Albatross - Fleetwood Mac (na 8.), Tie a Yellow Ribbon round the Ole Oak Tree - Dawn featuring Tony Orlando (na 20.), Can the Can - Suzie Quatro (na 27.) i See My Baby Jive - Wizzard (na 37.). Ten jedyny przyszły no. 1 to znajdująca się na 2. pozycji piosenka brytyjskiego duetu Peters & Lee - Welcome Home.

   'M. W.' chart: 15 XII '73-9 II '74, 19 XII '81-9 I '82, 25 XII '82-8 I '83, 10 XII '83-7 I '84, 15 XII '84-5 I '85 (25 tyg.), (Polydor POSP 780) 21 XII '85-4 I '86, 27 XII '86 (4 tyg.), no. 1 15 XII '73-12 I '74 (5 tyg.), UK golden disc;
inne wersje: Slade & the Reading Choir (70. m. '80), Metal Gurus (55. m. '90), Slade vs Flush - Merry Xmas Everybody '98, remix (30. m. '98);
no. 40. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Noddy Holder, Dave Lea] Merry Xmas Everybody Slade'ów to już czwarty w tym roku (!) utwór, który od razu wchodzi na 1. miejsce. Takiego urodzaju pod tym względem nie było aż do 1989. To także trzeci w tym roku złoty SP w UK (sprzedano go w liczbie 1 006 500 egzemplarzy): już w dniu wydania znalazł ćwierć miliona nabywców! Stanowił on kulminację sukcesów zespołu; przez wiele lat był w okresie świątecznym najchętniej słuchaną piosenką przez Brytyjczyków, którzy mieli po prostu do niego słabość, stąd też pojawiał się jeszcze siedmiokrotnie na liście 'Music Week'. Pomysł na tę piosenkę wyszedł od teściowej Jimmy'ego Lea, która zastanawiała się, dlaczego chłopcy nie skomponowali jeszcze piosenki w rodzaju White Christmas. Lea stał akurat na deszczu podczas kolejnego tournée po USA, gdy zaczął nucić melodię, którą natychmiast połączył z refrenem, napisanym przed pięcioma laty przez Noddy'ego Holdera. Utwór został błyskawicznie nagrany w nowojorskim studiu Record Plant i już 7 XII ukazał się w sklepach. Pierwsza wersja refrenu miała tekst związany z ruchem flower-power, jednak ostatecznie Jimmy uprościł go do 'So here it is, merry Christmas'. Tak powstała piosenka Merry Xmas Everybody. Na liście przebojów w UK pojawiała się ona do 1986.

   Na liście mamy urodzaj na tytuły nie-anglojęzyczne: włoski - Gaudete folk-rockowego zespołu Steeleye Span (14. miejsce), francuski - Amoureuse Brytyjki Kiki Dee (18.), włoski - Vado Via włoskiego piosenkarza Drupiego (21.) i hiszpański - Vaya Con Dios, wielki przebój Lesa Paula i Mary Ford z 1953, obecnie w wersji brytyjskiego duetu wokalnego Millican & Nesbitt (23.).

W tym tygodniu ogłoszona lista brytyjskich bestsellerów płytowych zawiera jedynie 30 miejsc.

   W tym tygodniu nie zostały przeprowadzone obliczenia najpopularniejszych płyt w UK, wobec czego obecna lista jest powtórzeniem notowania z ubiegłego tygodnia.
Najpopularniejszym i najwybitniejszym wykonawcą na rynku brytyjskim w 1973 był David Bowie, ale trzy inne 'postacie' zasługują również na uwagę. Grupa Slade wprowadza na 1. miejsce aż trzy utwory, z których Merry Xmas Everybody zostaje złotym SP i staje się najpopularniejszym przebojem gwiazdkowym (i to nie tylko tego roku). Dzięki temu, że to już szósty (ale i ostatni) SP Slade'ów na szczycie listy, wchodzą oni do ekskluzywnego klubu wykonawców z największą liczbą 'pierwszych miejsc'. W całej historii brytyjskich notowań tylko jedenastu wprowadziło co najmniej sześć utworów na 1. miejsce. Warto dodać, że do tej pory trzy utwory na 1. miejscu w jednym roku mieli jedynie Frankie Laine w 1953, Gerry & the Pacemakers w 1963 i trzykrotnie Beatlesi: w 1963, 1964 i 1965. Dwa nos. 1 w tym roku zaliczył Gary Glitter, w tym bardzo osobisty I Love You Love Me Love otrzymuje również status złotej płyty. Wreszcie - najpopularniejszymi autorami piosenek są w mijającym roku Nicky Chinn i Mike Chapman, twórcy przebojów zespołu Sweet i Suzie Quatro. 6 I 1973 po raz ostatni na liście znajdowało się Amazing Grace w wykonaniu Judy Collins; a był to 67. tydzień pobytu tego songu na naszej liście. Tylko sinatrowska wersja My Way przebywała na niej dłużej - 124 tygodnie! Wziąwszy jeszcze pod uwagę drugą, instrumentalną wersję w wykonaniu the Pipes & Drums & Military Band of the Royal Scots Dragoon Guards, to utwór Amazing Grace w sumie znajdował się na liście brytyjskiej przez 94 tygodnie. 17 XI 1973 po raz ostatni na brytyjskiej liście przebojów znajdował się niegdysiejszy zwycięzca różnych rankingów i klasyfikacji (m. in. był najpopularniejszym i najwybitniejszym wykonawcą w roku 1967) - Engelbert Humperdinck. 235 tygodni na liście to rzecz rzadka. Miano albumu roku otrzymał wspaniały LP Davida Bowiego - Alladine Sane.

Bilans roku:

utwór roku: Tie a Yellow Ribbon round the Ole Oak Tree - Dawn featuring Tony Orlando,

wykonawca roku: David Bowie,

najpopularniejsze utwory: 1. Tie a Yellow Ribbon round the Ole Oak Tree - Dawn featuring Tony Orlando, 2. Long Haired Lover from Liverpool - Little Jimmy Osmond with the Mike Curb Congregation, 3. Welcome Home - Peters & Lee, 4. I Love You Love Me Love - Gary Glitter, 5. Block Buster! - Sweet,

najpopularniejsi wykonawcy: 1. David Bowie, 2. Gary Glitter, 3. Wizzard, 4. Sweet, 5. Slade,

SPs z pierwszej setki wszech czasów: Tie a Yellow Ribbon round the Ole Oak Tree - Dawn featuring Tony Orlando (17. miejsce), Nights in White Satin - the Moody Blues (60. miejsce) - patrz notowanie z 6 I,

golden SPs: Eye Level - Simon Park, I Love You Love Me Love - Gary Glitter, Merry Xmas Everybody - Slade,

SPs Davida Bowiego: The Jean Genie (2. miejsce), Drive-in Saturday (3. miejsce), Life on Mars (3. miejsce), The Laughing Gnome (6. miejsce), Sorrow (3. miejsce).

   Poświąteczna i noworoczna stagnacja na liście: pierwszą piątkę tworzą te same utwory, co w ubiegłym tygodniu, druga piątka powtarza dokładnie ubiegłotygodniową kolejność. W obrębie Top 30 najwyższy skok do góry wykonał podwójny SP zespołu Faces - Pool Hall Richard / I Wish It Would Rain, zaledwie o cztery pozycje: z 20. na 16. miejsce.

   Na listę wchodzi pierwszy SP gitarzysty zespołu Faces, Ronniego Lane'a - How Come. Płyta sygnowana jest jego nazwiskiem i zespołem instrumentalnym Slim Chance. Jednocześnie na 8. miejscu znajduje się ostatni SP (ale za to podwójny) w Top 10 listy brytyjskiej jego macierzystego zespołu - Pool Hall Richard / I Wish It Would Rain. Ta druga piosenka to standard the Temptations sprzed sześciu lat.
Bardzo dobry tydzień dla amerykańskiego soulu: jednocześnie na listę wchodzą Harold Melvin & the Bluenotes (The Love I Lost), Stevie Wonder (Living for the City) i Billy Paul (Thanks for Saving My Life). Za tydzień tę trójkę uzupełni zespół the Stylistics z utworem Rockin' Roll Baby. On też dojdzie najwyżej na liście: 9 II na 6. miejsce.