'M. W.' chart: 19 I-30 III '74 (11 tyg.), no. 1 26 I-16 II '74 (4 tyg.);
no. 180. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Nicky Chinn, Mike Chapman] Tiger Feet to kolejny przebój wziętej w tamtych czasach pary autorskiej - Mike Chapman i Nicky Chinn, która zdecydowała się pracować dla tego młodego zespołu po jego przejściu do wytwórni RAK. To już czwarty przebój zespołu Mud na liście brytyjskiej, a drugi - po Dyna-Mite - z ośmiu kolejnych w Top 10! Nagrywał i występował stale w tym samym składzie: Les Gray (l voc), Rob Davis (g), Ray Stiles (b) i Dave Mount (dr). Początkowo wykonywał lekką popową muzykę, bez większych szans na duży sukces i dopiero po siedmiu latach zaprezentowanie połączenia rockabilly i glam-rocka w utworze Crazy doprowadziło Mud do 12. pozycji na liście 'Record Retailer'. Tiger Feet, obowiązkowy numer prywatek, imprez i wszelkich balang tamtych czasów, podobnie jak inne utwory, był utrzymany w tej konwencji. Rob Davis obecnie jest popularnym brytyjskim kompozytorem, autorem kilku wielkich przebojów Kylie Minogue i no. 1 na liście brytyjskiej w 2000 - Groovejet (If This Ain't Love), wykonywanego przez Spillera, włosko-brytyjskiego producenta.

   Na 36. pozycji debiutuje wykonawca, uznany za muzyczną osobistość roku 1974 w GB - 'zespół' the Wombles. To wyjątkowo nietypowy, bo jednoosobowy zespół, na który składa się wokalista i producent w jednej osobie - Mike Batt. Pozostali członkowie Womblesów to dziwne ludziki z telewizyjnego serialu dla dzieci. Niemal wszystkie utwory tej grupy nawiązywały do serialu i starały się mieć charakter dydaktyczny poprzez propagowanie ekologicznego stylu życia (Batt czynnie popierał akcję utylizacji odpadków). Jego bodaj najsłynniejszą kompozycją była Bright Eyes, napisana do animowanego filmu Watership down, w wykonaniu Arta Garfunkela uznana za utwór roku w GB w 1979. W latach 80. Batt nagrał niespodziewanie dwa albumy w stylu Franka Zappy - Six Days in Berlin i Zero, Zero. Debiutancka piosenka 'Womblesów' - The Wombling Song, to utwór utrzymany w stylu glam-rocka. Wszystkie tegoroczne pięć utworów stworzonej przez Batta grupy wejdą do pierwszej dwudziestki!

   UWAGA - notka do 2. utworu '74: [My-Coo-Ca-Choo - Alvin Stardust (Magnet MAG 1), 'M. W.' chart: 3 XI '73-23 III '74 (21 tyg.), no. 1 -, najw. poz. 2.; no. 235. wśród wykonawców na liście brytyjskiej].

   UWAGA - komentarz do 2. utworu '74: [Peter Shelley] Po raz ostatni w Top 20 gości wielki przebój Alvina Stardusta (właśc. Bernard William Jewry) przełomu 1973/1974 - My Coo-Ca-Choo autorstwa Petera Shelley'a, który zresztą również śpiewa w tym utworze. W grudniu ubiegłego roku doszedł on do 2. pozycji, a od 22 XII do 19 I tego roku przebywał bez przerwy na 5. miejscu (czyli przez pięć tygodni); ogółem na liście brytyjskiej przebywał 21 tygodni, z czego 12 - w bieżącym roku. W rezultacie pod względem popularności był to 2. utwór 1974. Stardust zdobył sporą popularność na początku lat 60. jako Shane Fenton & the Fentones; latem 1962 wykonywana przez nich piosenka Cindy's Birthday weszła nawet do Top 20 listy 'Record Retailer'. Wraz z pojawieniem się nurtu 'mersey' i sukcesami Beatlesów właściwie ocenił swoje szanse na dalsze sukcesy i wycofał się z show-biznesu. Renesans jego kariery i to w tak znakomitym stylu był więc dla wszystkich zaskakujący. Na brytyjskiej scenie pojawił się ponownie w 1973. W sukcesie pomógł nowy image estradowy: charakterystyczny rock'n'rollowy styl śpiewania, czarna skóra i obcisłe spodnie a'la Gene Vincent.

   Tygodnik 'The New Musical Express' ogłosił wyniki ankiety na najwybitniejszych wykonawców roku 1973. Piosenkarzem roku został David Bowie, piosenkarką - Diana Ross, a zespołem - Yes. Yesi odnieśli wielki sukces w USA, występując w wypełnionej do ostatniego miejsca hali Madison Square Garden; również na brytyjskiej liście LPs bardzo wysoko wywindowali płytę Tales from Topographic Oceans. Za najlepszy album 'NME' uznał Dark Side of the Moon grupy Pink Floyd, a za najlepszy SP - Radar Love holenderskiego zespołu Golden Earring. Najwybitniejszym wykonawcą soulowym został Stevie Wonder, a autorami piosenek - Elton John i Bernie Taupin.

   Juz trzeci tydzień z rzędu 2. miejsce okupuje grupa Sweet w piosence Teenage Rampage. To już ich ostatni bibelot glam-rockowy na liście brytyjskiej. Następne utwory były nieco ambitniejsze, choć nie zyskały już tak dużej popularności. Tuż za nimi uplasował się znakomity perkusista Cozy Powell (właśc. Colin Flooks) w instrumentalnym utworze Dance with the Devil. Powell związany był z kilkoma wielkimi zespołami rockowymi, jak Black Sabbath, Rainbow i Whitesnake; to on w 1986 zastąpił na krótko Carla Palmera w triu Emerson, Lake & Palmer. Zmarł 5 IV 1998.
Nowości na liście to m. in.: Devil Gate Drive - Suzi Quatro, Teenage Dream - Marc Bolan & T. Rex, Ma (He's Making Eyes at Me) - Lena Zavaroni, The Air That I Breathe - the Hollies, Happiness Is Me & You - Gilbert O'Sullivan, Slip & Slide - Medicine Head, A Little Lovin' - Neil Sedaka i Remember (Sha-La-La) - Bay City Rollers. Kończą swój udział na liście m. in. Eye Level - Simon Park, Why Oh Why Oh Why - Gilbert O'Sullivan, Vaya con Dios - Millican & Nesbitt i Roll away the Stone - Mott the Hoople.

   Do pierwszej piątki po blisko pięciu latach wchodzi Lulu. Poprzednio w kwietniu 1969 na 2. miejscu znalazł się utwór Boom Bang-A-Bang, z którym piosenkarka zdobyła 2. miejsce w konkursie Eurowizji. W tym tygodniu do 3. pozycji doszła jej wersja piosenki Davida Bowiego - The Man Who Sold the World, zresztą jej pierwszego wykonawcy. Bowie gra ponadto w tym utworze na saksofonie, natomiast perkusistą jest sam John Bonham z Led Zeppelin.

'M. W.' chart: 30 XI '74-1 II '75, 21 XII '85-4 I '86 (13 tyg.), no. 1 21 XII '74-11 I '75 (4 tyg.);
no. 180. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Nicky Chinn, Mike Chapman] Szczyt listy na końcu roku zajmują najpopularniejsi wykonawcy w 1974 - zespół Mud. Było do przewidzenia, że jeśli będący u szczytu popularności Anglicy nagrają w tym okresie piosenkę związaną ze Świętami Bożego Narodzenia, to nikt inny wyżej notowany nie będzie. Lonely This Christmas autorstwa niezmordowanej pary Chinn-Chapman znajdzie się jeszcze raz na liście brytyjskiej w okresie świątecznym 1986, ale wtedy nie wejdzie nawet do pierwszej pięćdziesiątki. W porównaniu z ubiegłorocznym przebojem gwiazdkowym - Merry Xmas Everybody Slade'ów, utwór zespołu Mud utrzymany był w stylu wyjątkowo mdłych piosenek lat 50., a parlando, wykonywane w końcowej partii dramatycznym półszeptem przez Lesa Gray'a, jest trudne do zniesienia. To był ostatni no. 1 zespołu w GB, choć do przełomu 1976/1977 wciąż cieszył się dużą popularnością (cztery piosenki w Top 10). Potem występował w kabaretach, lecz spadek zainteresowania nim doprowadził do zakończenia jego działalności. Spośród członków Mud gitarzysta basowy - Ray Stiles został w 1988 członkiem ostatniego składu słynnych Holliesów.

   W ostatnim tygodniu roku nie dokonano podliczeń popularności płyt na rynku brytyjskim, stąd też ta lista jest powtórzeniem zestawienia z ubiegłego tygodnia. Tak więc pierwsza dziesiątka obu notowań wyglądała następująco: 1 - najpopularniejszy przebój gwiazdkowy A. D. 1974: Lonely This Christmas w wykonaniu grupy Mud, 2. You Ain't Seen Nothing Yet - Bachman-Turner Overdrive, 3. Juke Box Jive - the Rubettes, 4. You're the First the Last My Everything - Barry White, 5. Wombling Merry Christmas - the Wombles, 6. Streets of London - Ralph McTell, 7. My Boy - Elvis Presley, 8. Get Dancing - Disco Tex & the Sex-O-Lettes, 9. Oh Yes! You're Beautiful - Gary Glitter i 10. Tell Him - Hello.
To był rok kilku ważnych debiutów na liście brytyjskiej: w styczniu - the Wombles (the Wombling Song), w marcu - zespół Queen (Seven Seas of Rhye), a w czerwcu - Bad Company (Can't Get Enough). To był też, niestety, rok kilku rozstań: Cher rozwiodła się z Sonnym, John Lennon i Yoko Ono zdecydowali się na separację (na szczęście - tylko czasową), a Stan Webb, lider zespół Chicken Shack, przeszedł do Savoy Brown. 12 I po raz ostatni na 1. miejscu znajdowała się grupa Slade; to był jej 20. tydzień na szczycie listy! 18 V po raz ostatni słyszany jest jeden z największych przebojów w historii rock'n'rolla - Rock around the Clock Billa Haley'a & his Comets. W ośmiu 'podejściach' przebywał we wszystkich trzech wcieleniach listy brytyjskiej przez 57 tygodni; tylko trzy utwory znajdowały się tam dłużej: My Way Sinatry, Amazing Grace Judy Collins i Relax zespołu Frankie Goes To Hollywood. Jeden z weteranów oficjalnej brytyjskiej listy, obecny na niej od dziesiątego oficjalnego notowania - Perry Como, 29 VI tego roku zakończył definitywnie swój pobyt; łącznie przebywał na niej aż przez 294 tygodnie. Gdy 6 VII piosenka (You Keep Me) Hangin' on Cliffa Richarda znalazła się ostatni raz na liście, to następny utwór w wykonaniu tego wykonawcy znajdzie się na niej dopiero w lutym 1976. Przerwana została więc niezwykła passa 17 lat z rzędu - od 1958 - przynajmniej z jednym utworem Cliffa w każdym roku. Najpopularniejszym albumem w upływającym roku była składanka the Carpenters - The Singles, 1969-1973. Za wykonawcę roku uznano jednoosobowy zespół the Wombles, który nie wyróżnił się żadnym wielkim przebojem i którego popularność zamknęła się na tym jednym sezonie. Z kolei najpopularniejszym wykonawcą była grupa Mud i ona też jako jedyna miała dwa utwory na 1. miejscu (Tiger Feet i Lonely This Christmas). Wraz z pojawieniem się Rock Your Baby i George'a McCrae rozpoczęła się era disco.

Bilans roku:

utwór roku: Gonna Make You a Star - David Essex,

wykonawca roku: the Wombles,

najpopularniejsze utwory: 1. You Won't Find Another Fool Like Me - the New Seekers featuring Lyn Paul, 2. My Coo-Ca-Choo - Alvin Stardust, 3. When Will I See You Again - Three Degrees, 4. You're the First the Last My Everything - Barry White, 5. Annie's Song - John Denver,

najpopularniejsi wykonawcy: 1. Mud, 2. Gary Glitter, 3. Slade, 4. Alvin Stardust, 5. Bay City Rollers,

SPs Mud: Dyna-Mite (4. miejsce), Tiger Feet (1. miejsce), The Cat Crept in (2. miejsce), Rocket (6. miejsce), Lonely This Christmas (1. miejsce),

SPs the Wombles: The Wombling Song (4. miejsce), Remember You're a Womble (3. miejsce), Banana Rock (9. miejsce), Minuetto Allegretto (16. miejsce), Wombling Merry Christmas (5. miejsce).

   Były lata, gdy utworów gwiazdkowych było jak na lekarstwo. W tym tygodniu w Top 15 mamy aż pięć utworów ze słowem "Christmas" w tytule: prowadzący Lonely This Chistmas, Wombling Merry Christmas Womblesów (2. miejsce), Father Christmas Do Not Touch Me z podwójnego SP angielskiego komediowego zespołu the Goodies (7.; drugi utwór tej płyty - The In Betweenies), Christmas Song Gilberta O'Sullivana (12.) i Hey Mister Christmas zdobywającego coraz większą popularność zespołu Showaddywaddy (13.).

   Do najwyższej pozycji - 2., dochodzi piękna folkowa ballada Ralpha McTella - Streets of London, która po raz pierwszy ukazała się na jego albumie z 1969 - Spiral Staircase. McTell, znakomity gitarzysta, a także piosenkarz i autor piosenek, miał wielki wpływ na licznych wykonawców folkowych w UK, Europie i USA. Jego 'Ulice' doczekały się przeszło dwustu coverów (!) i to tak wybitnych i różnych stylowo wykonawców, jak Bruce Springsteen, Aretha Franklin i bezkompromisowa grupa punkowa - Anti-Nowhere League. Działalność piosenkarską rozpoczął w latach 50. w popularnych wówczas grupach skifflowych, w których grał na ukulele oraz w swych własnych zespołach. Największy wpływ na jego twórczość wywarli Woody Guthrie, Leadbelly i Robert Johnson oraz pisarze - Jack Kerouac i John Steinbeck. Streets of London to przepiękna ballada, zaśpiewana miękkim, miłym głosem przy bezbłędnym akompaniamencie gitary. W latach 1995-96 McTell odniósł wielki sukces podczas występów na Wschodnim Wybrzeżu w USA, w czym dopomogła mu w dużym stopniu świetna piosenkarka Nanci Griffith dzięki nagraniu jego kompozycji From Clare to Hare, która znalazła się na jej wyróżnioną nagrodą Grammy płycie - Other Voices, Other Rooms.

'M. W.' chart: 26 IV-21 VI '75 (9 tyg.), no. 1 3-10 V '75 (2 tyg.);
inne wersje: the Crickets (3. m. '58);
no. 180. wśród wykonawców na liście brytyjskiej

   [Sonny West, Norman Petty, Bill Tilghman] Oh Boy to trzeci i ostatni przebój zespołu Mud na 1. miejscu listy brytyjskiej: dość udana wersja mixtu popu, rockabilly i glam-rocka wielkiego przeboju z 1957 Buddy'ego Holly'ego i Cricketsów. Do końca 1976 Mud miał wszakże jeszcze cztery piosenki w pierwszej dziesiątce.

   W maju lider byłego zespołu rhythm'n'bluesowego Them i jeden z najwybitniejszych wokalistów irlandzkich - Van Morrison powraca z USA do ojczyzny po 6-letnim pobycie na Zachodnim Wybrzeżu.

   To był tydzień finału Pucharu Anglii w piłce nożnej; West Ham United wygrał 2:0 z Fulham. Ma to odbicie na brytyjskiej liście przebojów. Na 31. miejsce wchodzi West Ham United Cup Squad, śpiewający I'm Forever Blowing Bubbles. To jedyny muzyczny gol, jaki strzelili ci świetni piłkarze. W przyszłym tygodniu będą jeszcze w piątej dziesiątce i to będzie zresztą ostatni ich tydzień na liście. Drugi finalista wszedł w tym tygodniu na 46. miejsce i... to wszystko na co było stać Tony'ego Reesa & the Cottagers, śpiewających Viva el Fulham.
Na listę wchodzi utwór Autobahn niemieckiego zespołu Kraftwerk. To wczesna zapowiedź nurtu elektro-pop.